Manifesto

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που τα φώτα ήταν χαμηλά στην αίθουσα του τοκετού και αντί για έναν χτύπο από την καρδιά της γυναίκας μου, ξαφνικά άκουγα δύο. Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν τον έπιασα πρώτη φορά στα χέρια μου. Ή μάλλον νομίζω ότι θυμάμαι καθώς τα δάκρυα μου υπερίσχυαν του λογισμού μου.

Αγαπάω τα «ΒορΟινά». Τα αγαπάω μάλιστα πολύ και χωρίς ενδοιασμούς ίσως ένα κλικ περισσότερο από τις υπόλοιπες εκδηλώσεις οινικού περιεχομένου. Ο λόγος δεν είναι τόσο τεχνικός (αριθμός εκθετών, κρασιά κτλ), όσο ρομαντικός, καθώς ταυτίζεται με τον πρώτο καιρό που κόλλησα το μικρόβιο του κρασιού, που αργότερα θα με μετέτρεπε σε πιστοποιημένο wine geek.